ระดับของภาษา

ระดับของภาษา

ในการสื่อสารในชีวิตประจำวันนั้นหลายๆคนคงคิดว่าจะใช้ประโยคอย่างไรกับใครที่ไหนก็ได้ มันเป็นความคิดที่ ผิด !

ใช่แล้วครับ ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกครับ การสื่อสารต้องใช้ระดับภาษาด้วยแล้วแต่สถานการ์ณ ให้ยกตัวอย่างก็คือเราต้องทำหน้าที่เป็นพิธีกรบรรยายสถานที่ แล้วเราก็ชินกับที่เราคุยกับเพื่อน เราเลยบอกไปว่า "หวัดดี! วันนี้จะมาบรรยายสถานที่กัน! เริ่มด้วยอย่างแรกเลย..."

รีบขีดทิ้งออกก่อนเลย! พูดแบบนี้ใครจะมาฟังเราบรรยายกันนี่! หากเราจะพูดบรรยายเราจะต้องใช้ ภาษาระดับทางการ

เพื่อให้เข้าใจมากขึ้น เรามาลองดูกันดีกว่า่ามีทั้งหมดกี่ระดับ ใช้กับใคร สถานการณ์ใด และใช้อย่างไร เรามาเริ่มด้วยภาษาที่เราคุ้นชินกันก่อนดีกว่า นั่นคือ! ภาษาระดับกันเอง นั่นเอง

ภาษาระดับกันเอง

ภาษาระดับกันเอง คือ ใช้ในการสื่อสารในครอบครัวหรือเพื่อนสนิท สถานที่ใช้ส่วนใหญ่มักจะเป็นพื้นที่ส่วนตัว เนื้อหาในการสื่อสารไม่มีข้อจำกัดและมักใช้ในการพูดขากัน ไม่นิยมใช้ในการบันทึก

ภาษาระดับไม่เป็นทางการ

ภาษาระดับไม่เป็นทางการ คือ ภาษาที่ใช้ในการสนทนาโต้ตอบกันบุคคลหรือเป็นกลุ่มบุคคลที่ไม่เกิน ๔-๕ คนในสถานที่ที่ไม่ได้ส่วนตัว อาจจะเป็นบุคคลที่เป็นเพื่อน การเขียนจดหมายถึงเพื่อนหรือการรายงานข่าว เป็นต้น โดยทั่วไปจะใช้ถ้อยคำที่เราคุ้นชินหรือคุ้นเคยไม่เหมือนภาษาระดับทางการหรือภาษาที่ใช้กันเฉพาะกลุ่ม เนื้อหาเป็นเรื่องทั่วๆไป ในการดำเนินในชีวิตประจำวันหรือกิจธุระต่างๆรวมถึงการปรึกษาหารือร่วมกัน

ภาษาระดับกึ่งทางการ

ภาษาระดับกึ่งทางการ คือ คล้ายกับภาษาระดับทางการ แต่ลดความเป็นงานลงไปบ้างเพื่อให้เกิดสัมพันธภาพระหว่างผู้ส่งสารและผู้รับสารซึ่งเป็นบุคคลกลุ่มเดียวกัน อาจมีการโต้แย้งเป็นระยะๆ มักใช้ในการประชุม ข่าว เป็นต้น

ภาษาระดับทางการ

ภาษาระดับทางการ คือ ใช้ในการบรรยายหรืออภิปรายแบบเป็นทางการในที่ประชุมหรือเขียนข้อความที่ปรากฏต่อสาธารณะ  หนังสือที่ใช้ติดต่อกับทางราชการหรือในวงธุรกิจ ผู้ส่งสารและผู้รับสารมักเป็นบุคคลในวงอาชีพเดียวกัน ภาษาระดับนี้เป็นการสื่อสารให้ได้ผลตามจุดประสงค์โดยยึดหลักประหยัดคำและเวลาให้มากที่สุด

ภาษาระดับพิธีการ

จำให้ได้นะว่าสถานการณ์ใดใช้ภาษาระดับใด

ระดับพิธีการ ใช้สื่อสารกันในที่ประชุมที่จัดขึ้นอย่างเป็นทางการ ได้แก่ การประชุมรัฐสภา การกล่าวอวยพร การกล่าวต้อนรับ การกล่าวรายงานในพิธีมอบปริญญาบัตร ประกาศนียบัตร การกล่าวสดุดีหรือการกล่าวเพื่อจรรโลงใจให้ประจักษ์ในคุณความดี การกล่าวปิดพิธี เป็นต้น ผู้ส่งสารระดับนี้มักเป็นคนสำคัญสำคัญหรือมีตำแหน่งสูง ผู้รับสารมักอยู่ในวงการเดียวกันหรือเป็นกลุ่มคนส่วนใหญ่ สัมพันธภาพระหว่างผู้ส่งสารกับผู้รับสารมีต่อกันอย่างเป็นทางการ ส่วนใหญ่ผู้ส่งสารเป็นผู้กล่าวฝ่ายเดียว ไม่มีการโต้ตอบ ผู้กล่าวมักต้องเตรียมบทหรือวาทนิพนธ์มาล่วงหน้าและมักนำเสนอด้วยการอ่านต่อหน้าที่ประชุม